توجه: این مطلب به صورت خودکار از
شبکه خبری آموزشی گیاهان دارویی
برداشته شده است. برای مشاهده نسخه اصلی، لطفاً
این آدرس را ببینید: %%POSTURL%%
درخت کاکائو با نام علمی Theobroma cacao از خانواده پنیرک (Malvaceae) است و خاستگاه آن جنگل‌های بارانی حوضه آمازون و اورینوکو در آمریکای جنوبی است. این درخت همیشه‌سبز معمولاً بین ۴ تا ۸ متر ارتفاع دارد و برای رشد به آب‌وهوای گرمسیری، رطوبت بالا، خاک حاصلخیز و بارندگی زیاد نیازمند است. یکی از ویژگی‌های گیاهشناسی خاص آن رشد میوه‌ها روی تنه و شاخه‌های اصلی است که به این پدیده کائولوفلوری (Cauliflory) می‌گویند. میوه‌ها بیضی‌شکل، ۱۵ تا ۳۰ سانتی‌متر طول دارند و دانه‌های کاکائو را در پالپی سفید و ترش‌مزه در بر می‌گیرند.
کاکائو پایه اصلی صنعت شکلات و محصولی استراتژیک در تجارت جهانی با ارزشی چند ده میلیارد دلاری است. تولید آن منبع معیشت میلیون‌ها کشاورز در مناطق گرمسیری بوده و برای کشورهای در حال توسعه اهمیت ویژه‌ای دارد. بزرگ‌ترین مراکز تولید در آفریقا شامل ساحل عاج، غنا، نیجریه و کامرون هستند که بیش از دو سوم عرضه جهانی را تأمین می‌کنند. در آمریکای لاتین کشورهایی مانند برزیل، اکوادور و پرو، و در آسیا و اقیانوسیه اندونزی و پاپوا گینه نو تولیدکنندگان مهم محسوب می‌شوند.
در این روش، شکلات‌ساز همه مراحل تولید از خرید دانه خام کاکائو تا ساخت شکلات نهایی را خود انجام می‌دهد. دانه‌ها ممکن است به صورت مستقیم از کشاورز یا از بازار تهیه شوند و سپس با فرآیندهایی مانند بو دادن، آسیاب، رفاین و کانچینگ به شکلات تبدیل شوند. این شیوه بیشتر توسط تولیدکنندگان کوچک و کارگاه‌های تخصصی استفاده می‌شود که تمرکز زیادی بر کیفیت محصول، منشأ دانه‌ها و تنوع طعمی دارند.
این روش یک گام فراتر از Bean-to-Bar است و تولیدکننده علاوه بر ساخت شکلات، مالک یا مدیر مستقیم مزرعه کاکائو نیز هست. در این حالت کنترل کامل بر انتخاب گونه گیاهی، کاشت، برداشت، تخمیر، خشک‌کردن و همه مراحل بعدی وجود دارد. این مدل تولید به شکلات‌ساز اجازه می‌دهد کیفیت و پایداری را تضمین کرده، ارزش افزوده بیشتری در محل کشت ایجاد کند و ارتباط مستقیم میان مزرعه و مصرف‌کننده برقرار شود.
تفاوت اصلی این دو رویکرد در مالکیت و مدیریت مزرعه است. در Bean-to-Bar شکلات‌ساز از مرحله خرید دانه شروع کرده و در فرآوری تخصص دارد، اما در Tree-to-Bar همه زنجیره از کشت تا محصول نهایی در اختیار یک مجموعه واحد است. Tree-to-Bar کنترل بیشتری بر کیفیت، اصالت و داستان محصول فراهم می‌کند، ولی به سرمایه‌گذاری و تخصص کشاورزی بیشتری نیاز دارد، در حالی که Bean-to-Bar برای کارگاه‌های مستقل و کوچک‌تر با تمرکز بر فرآوری مناسب‌تر است.
توجه: این مطلب به صورت خودکار از
شبکه خبری آموزشی گیاهان دارویی
برداشته شده است. برای مشاهده نسخه اصلی، لطفاً
این آدرس را ببینید: %%POSTURL%%